ပညာသင္ဆု စိတ္ဓာတ္

ပညာသင္ဆု ေလွ်ာက္ဖို႔ ဘာေတြလိုအပ္သလဲ ဆိုတဲ့ မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒီေမးခြန္းက အရင္ကလည္း ရွိတယ္။ အခုလည္း ရွိတယ္။ ေနာင္လည္း ရွိေနမယ္။ စာေရးသူ ပညာသင္ဆုနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေဆာင္းပါးအမ်ဳိးမ်ဳိး ေရးဖူးပါတယ္။ ထပ္ေရးပါ ဆိုေပမယ့္ ေရးစရာအေၾကာင္းက မည္မည္ရရ မရွိလွပါဘူး။ အရင္ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ ျပန္ဖတ္ပါလို႔ပဲ ၫႊန္းရပါတယ္။



သို႔ေသာ္ ပညာသင္ဆုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အလုပ္အကိုင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေလွ်ာက္ထားရာမွာ ေခတ္အေျခအေနက အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေနသလို ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အရာ တစ္ခုအေပၚ ခ်ဥ္းကပ္ပံု၊ ခ်ဥ္းကပ္နည္း၊ ျပင္ဆင္ပံု၊ ျပင္ ဆင္နည္း၊ ေလွ်ာက္ ထားပံု၊ ေလွ်ာက္ထားနည္းေတြကလည္း အေျပာင္းအလဲ လုပ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဆိုလိုတာက အရင္တပ္မေတာ္အစိုးရ လက္ထက္တုန္းက ပညာသင္ဆုဆိုတာ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မရွိေသးဘူး။ အခုခ်ိန္မွာ ပိုမိုပြင့္လင္းလာၿပီ ျဖစ္လို႔ ပညာသင္ဆု အမ်ဳိးအစား အသစ္ေတြ ေတြ႔လာရတယ္။

ဆိုၾကပါစို႔။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္ေလာက္ကစလို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကရက္တစ္လိႈင္း ျဖစ္ထြန္း ေပၚေပါက္ လာတာမို႔ ပဋိပကၡေျဖရွင္းေရးလို Interfaith Dialogue လို ကိစၥမ်ဳိးေတြကို ဦးတည္တဲ့ ပညာသင္ဆုမ်ဳိးေတြ ရွိလာတယ္။ ဒီေတာ့ ပညာသင္ဆု စိတ္ဝင္စားသူ တစ္ဦးဟာ ဘာပဲစိတ္ဝင္စား စိတ္ဝင္စား ဆိုလိုတာက ႏိုင္ငံေရး စိတ္မဝင္စားဘူး၊ က်န္းမာေရးပဲ၊ ပညာေရးပဲ၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးပဲ စိတ္ဝင္စားပါတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ဒီမွာျဖစ္ေနတဲ့ ပဋိပကၡ အေျခအေနကို ၿခံဳငံု နားလည္ရမယ္။ ဒါမွ အဲဒီပဋိပကၡေတြထဲက လိုအပ္ေနတဲ့ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး စသည္ျဖင့္ ဘာေတြလုပ္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုတာ ေဖာ္ျပႏိုင္ရမယ္။ ဆိုလိုတာက ႏိုင္ငံ့ေရးရာဟာ အရာအားလံုးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္။

သို႔ေသာ္ ပညာသင္ဆု တစ္ခုအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြကေတာ့ အေျပာင္းအလဲ မရွိပါဘူး။ အသက္မႀကီးေသးဘူး။ ဘြဲ႔ရျဖစ္မယ္။ သတ္မွတ္လုပ္သက္ ရွိမယ္။ အဂၤလိပ္စာ ေကာင္းမြန္ရမယ္။ ပညာသင္ဆုရပံု ရနည္းကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးကြဲပါတယ္။ ဆိုလိုတာ အစိုးရဝန္ထမ္း အေနနဲ႔ ရတာရွိမယ္။ NGO ဝန္ထမ္းအေနနဲ႔ ရတာရွိမယ္။ ျပင္ပက အလြတ္ေလွ်ာက္ရင္း ရတာရွိမယ္။ တပ္မေတာ္အစိုးရ ကာလတုန္းက ႏိုင္ငံေရး တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြကို ေျမေတာင္ ေျမႇာက္ေပးခ်င္လို႔ သတ္မွတ္ခ်က္ ေလွ်ာ့ေပါ့ၿပီး ပညာသင္ဆု ေပးတာေတြေတာင္ ရွိခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း သက္ေသာင့္ သက္သာနဲ႔ ရၾကသလို တခ်ဳိ႕လည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႀကိဳးစားယွဥ္ၿပိဳင္ၿပီးမွ ရတာရွိတယ္။

ဆိုလိုတာ အစိုးရဝန္ထမ္း အေနနဲ႔ ရခဲ့တဲ့ ပညာသင္ဆု အမ်ားစုဟာ ကိုယ့္ဝန္ႀကီးဌာနအတြင္း ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကရတာမို႔ သိပ္ျပင္းထန္တယ္ ေျပာလို႔မရဘူး။ ခြဲတမ္းကလည္း ရွိၿပီး ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ အျပင္က ေလွ်ာက္ရတဲ့ ပညာသင္ဆုေတြက်ေတာ့ အေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ ယွဥ္ၿပိဳင္ရတာမ်ဳိး ရွိတယ္။ စာေရးသူရခဲ့တဲ့ ပညာသင္ဆု ႏွစ္ခုက အစိုးရဝန္ထမ္း ဘဝက ရခဲ့တာျဖစ္ၿပီး တတိယ တစ္ခုက အျပင္က ဝင္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ရတာပါ။ ဆိုရရင္ စာေရးသူမွာ ပညာသင္ဆုနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေပ်ာ့ေရာ အျပင္းပါ အေတြ႔အႀကံဳ ရွိပါတယ္။

စာေရးသူဆီ ပညာသင္ဆုနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အီးေမးလ္နဲ႔ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ဖုန္းျဖင့္ေသာ္ လည္းေကာင္း ေမးျမန္းလာသူေတြကို ေယဘုယ် အေျဖပဲ ေပးျဖစ္ပါတယ္။ ႀကိဳးစားပါ။ ျပင္ဆင္ပါ။ ရတဲ့ အလုပ္လုပ္ရင္း ပညာသင္ဆု ေလွ်ာက္ပါ စသျဖင့္ ျပန္ၾကားျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အဲဒါေတြထက္ အေရးႀကီးတာက စိတ္ဓာတ္ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္အျပင္ အေရးႀကီးတာ တစ္ခုက ဝန္းက်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ အဲဒီဝန္းက်င္ ဖန္တီးမႈ ဆိုတာကလည္း စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနလို႔ အျပန္အလွန္ သက္ေရာက္မႈ ရွိပါတယ္။ ဝန္းက်င္ဆိုတာ အမ်ားႀကီး က်ယ္ျပန္႔တယ္။ ကိုယ္တကယ္ ပညာသင္ဆုရဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္အနားမွာ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ဝန္းက်င္ ရွိရမယ္။ ဆိုလိုတာ အဂၤလိပ္စာ လုပ္ခ်င္စိတ္ ရွိရမယ္။ စာဖတ္ခ်င္စိတ္ ရွိရမယ္။ ကိုယ္ေလ့လာခ်င္တဲ့ ဘာသာရပ္နဲ႔ နီးစပ္ ကြၽမ္းဝင္မႈ ရွိေအာင္ ေလ့လာအားထုတ္ရမယ္။ ဆက္သြယ္မႈေတြ တည္ေဆာက္ရမယ္။ အဂၤလိပ္စာ ေကာင္းေအာင္ဆိုၿပီး သင္တန္းေတြခ်ည္း လိုက္တက္ေနလို႔ မရဘူး။ စာအုပ္ေတြခ်ည္း ဝယ္ဖတ္ေနလို႔ မရဘူး။ တကယ္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ လုပ္ မယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ TOEFL/IELTS စသျဖင့္ အဂၤလိပ္စာ ရမွတ္ေတြ မီရမယ္။ မမီရင္ မေျဖေသးနဲ႔။ ေနာက္ တစ္ႏွစ္ႀကိဳးစား။ အဂၤလိပ္စာခ်ည္းပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး ဖတ္ေနရင္ ထူသြားမွာေပါ့။

ဒီေတာ့ တျခား ဗဟုသုတ ျဖစ္ေစမယ့္ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ရမယ္။ အဲဒီအတြက္ ဖတ္ခ်င္စိတ္ ရွိရမယ္။ ကိုယ္က ႏိုင္ငံတကာ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္ ယူမယ္ဆိုရင္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္ေတြ၊ ဆင္းရဲမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးေတြ၊ ကမာၻ႔ဘဏ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ေရြးဖတ္၊ ႏိုင္ငံေရး စိတ္ဝင္စားရင္ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး စာအုပ္ေတြ၊ အတၳဳပၸတၱိေတြ၊ ေခါင္းေဆာင္မႈ ဘာသာရပ္ေတြ ေရြးဖတ္၊ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္၊ စာနယ္ဇင္း၊ ျပည္သူက်န္းမာေရး စသျဖင့္ ကိုယ္စိတ္ဝင္စားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ေရးသားထားတဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ေရြးဖတ္တတ္ဖို႔ လိုတယ္။ အခုေခတ္မွာ ျမန္မာလို အားလံုး ရေနတာပဲ။ ျမန္မာလိုဖတ္ၿပီး တစ္ဖက္က အဂၤလိပ္စာ တိုးတက္ ေကာင္းမြန္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ဝင္ခြင့္ အက္ေဆးေတြ ေရးရတဲ့အခါ ျမန္မာလို ေတြးၿပီး အဂၤလိပ္လိုေရးေပါ့။ အဲဒီလိုဆို အေတြးအေခၚ၊ အေရးအသားအပိုင္းမွာ တိုးတက္လာလိမ့္မယ္။

စာေရးသူ အေတြ႔အႀကံဳအရ တခ်ဳိ႕က အဂၤလိပ္စာသာ ေကာင္းတာ၊ စာဖတ္အားနည္းတယ္။ ဒီေတာ့ အက္ေဆးေတြ၊ သုေတသန စာတမ္းေတြ၊ ေပၚလစီ စာတမ္းေတြ ေရးတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ မရွိတတ္ၾကဘူး။ ဘယ္လိုခ်ိတ္ဆက္ရ မယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္မႈ အားနည္းၾကတယ္။ စာဖတ္အားမ်ားတဲ့သူက အေတြးအေခၚ ရွိတယ္။ အဂၤလိပ္စာေရးရင္ အဲဒီအေတြးအေခၚေတြ က ေပၚလာလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အေတြးအေခၚ ဆိုတာ အလိုအေလ်ာက္ မလာဘူး။ စာဖတ္အားကပဲ တစ္ဆင့္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ပညာသင္ဆု လိုခ်င္ရင္ အဂၤလိပ္စာလုပ္ရင္း စာဖတ္ပါလို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။

တစ္ခါတေလ တခ်ဳိ႕ လူငယ္ေတြက ေအာင္ျမင္တိုးတက္ေရးက်မ္းေတြ၊ ဗ်ဴဟာေတြ လိုက္စားေနတာ ရွိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ စာအုပ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဗ်ဴဟာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သာ အဓိကပဲ။ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္ကို ကိုယ္သာ အသိဆံုးပဲ။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကသာ အဆံုးအျဖတ္ ေပးသြားတာပဲ။ ဂ်ပန္၊ တ႐ုတ္၊ ကိုရီးယား ႀကီးပြားတိုးတက္တယ္ဆိုတာ ဝီရိယေကာင္းလို႔၊ ႀကိဳးစားလို႔ပဲ။ ဝီရိယဆိုတာလည္း စိတ္နဲ႔ အမ်ားႀကီး ဆက္စပ္ေနတယ္။ စိတ္က ရ, ရမယ္၊ ျဖစ္ရမယ္ ဆိုရင္ အခ်ိန္ကာလ အကန္႔အသတ္နဲ႔သာ ႀကိဳးစား၊ ျဖစ္လာဖို႔ မ်ားတယ္။ သို႔ေသာ္ အဲဒီလိုစိတ္မ်ဳိး ဆိုတာ ငယ္တုန္း ေပၚလာဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့ေနာ္။ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က အေကာင္းဆံုးပဲ။ သံုးဆယ္ေက်ာ္မွ ဆိုရင္ ပညာသင္ဆု အမ်ားစုက သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ေအာက္ သတ္မွတ္တာမို႔ အေျခအေနက သိပ္မေပးေတာ့ဘူး။ သို႔ေသာ္ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္အထိ စဥ္းစားတဲ့ ပညာသင္ဆုေတြလည္း ရွိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ဆိုတာ မေႏွာင္းခင္ အေကာင္းဆံုးပဲ။ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ဆို ေက်ာင္းၿပီးၿပီ။ ေက်ာင္းၿပီးရင္ ရတဲ့ အလုပ္ဝင္၊ လုပ္သက္ အထိုက္အေလ်ာက္ရ၊ ေက်ာင္းမွာကတည္းက အဂၤလိပ္စာ လုပ္ထားမယ္။ စာလည္း ဖတ္ထားမယ္။ လုပ္ငန္းမွာလည္း အေတြ႔အႀကံဳေတြ ရွိလာမယ္ဆိုရင္ ပညာသင္ဆုဆိုတာ ေျပးမလြတ္ဘူး။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ပညာသင္ဆုရမွ အလုပ္ဝင္မယ္ဆိုၿပီး မရမခ်င္း ေလွ်ာက္ရင္း အခ်ိန္ကုန္၊ လူပန္းသြားတာေတြလည္း ေတြ႔ဖူးတယ္။ အလုပ္လုပ္ဖို႔ က်ျပန္ေတာ့လည္း အရြယ္ကေႏွာင္း၊ ဟိုမေရာက္၊ ဒီမေရာက္ျဖစ္ၿပီး ေလာကႀကီးကို အဆိုးျမင္သြားတဲ့ သူေတြလည္း ရွိတယ္။ စာေရးသူ အရင္က ေရးခဲ့သလို အခုလည္းပဲ ထပ္ေရးပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခား ပညာသင္ဆုဆိုတာ ေတာ္တိုင္းမရဘူး။ တတ္တိုင္းမရဘူး။ တိုးတိုင္း မေပါက္ဘူး။ ျဖည္းျဖည္း၊ မွန္မွန္ ဗ်ဴဟာခ်ၿပီး လုပ္သြားရတာမ်ဳိး။ သာမန္လူငယ္ေတြ အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးတာေနာ္။ အခ်ဳိ႕က ေငြေၾကးျပည့္စံုတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘိုေက်ာင္းေတြတက္၊ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္း စသျဖင့္ ပညာသင္ဆုေတြရ၊ တခ်ဳိ႕လည္း ဘာသာေရး ေနာက္ခံနဲ႔ ပညာသင္ဆု ရသြားတာေတြ ရွိတယ္။

ဒီေတာ့ တခ်ဳိ႕လူငယ္ေတြက သူမ်ားရတာေတြ အားက်ၿပီး ကိုယ္တိုင္က်ေတာ့ လမ္းေပ်ာက္ေန သလိုမ်ဳိး ခံစားတတ္ၾကတယ္။ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ႀကိဳေတြးတာမ်ဳိး ရွိတယ္။ အဲဒီလို အေတြးမ်ဳိး ဝင္ၿပီဆိုကတည္းက စိတ္ ေပ်ာ့လို႔ပဲ။ စိတ္မာတဲ့လူက မျဖစ္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးလို႔ ေတြး တယ္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တိုးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ဝန္းက်င္ကို ကိုယ္ပဲတည္ေဆာက္ရမယ္။ ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ကို ကိုယ္ပဲ ျပဳျပင္ရမယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခကို တြက္ၿပီး တိုးသင့္တန္တိုး၊ ဆုတ္သင့္တန္ ဆုတ္ရမယ္။ ရွိသမွ် စိတ္ကူးနဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕ပစ္ရမယ္။ ခပ္ႀကီးႀကီးေတြးၿပီး အဲဒီ အေတြးေနာက္မွာ အလုပ္လုိက္ရမယ္။ ဒီဘဝ၊ ဒီ တစ္သက္မွာ ဒါမ်ဳိးေတာ့ ရခ်င္တယ္၊ ျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ေတြးရမယ္။ အိပ္မက္ေတြ မက္ရမယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ၿပီဆိုရင္ ကမာၻပတ္ၿပီး အလုပ္ရွာေနၿပီ။ အာရွအိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ပညာတတ္ လူလတ္တန္းစားေတြ ဟာ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္၊ သံုးဆယ္ေက်ာ္ဆို လုပ္ငန္းေတြ ဦးစီးေနၿပီ။ အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး ကမာၻပတ္ေနၾကၿပီ။

ဒီေတာ့ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာလူငယ္ေတြအေနနဲ႔ ဒီဘဝ၊ ဒီတစ္သက္တာမွာ တန္းတူရည္တူ လူတန္းေစ့ ေဒသဆိုင္ရာ အဆင့္အတန္းနဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ တိုးႏိုင္ၾကေစခ်င္တယ္။ အခုပဲ အာဆီယံတစ္ေျပးညီ အဆင့္အတန္းေတြ ဆိုတာ ဘက္ေပါင္းစံုမွာ လာေတာ့မယ္။ ကိုယ္ညံ့ရင္ ကိုယ္ခံရမယ္။ ကေမာၻဒီးယား၊ လာအိုေလာက္က ကိုယ့္ကို ဆရာလုပ္သြားလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ေလာဘေတြ ေမြးရမယ္။ ပညာေလာဘ၊ အလုပ္ေလာဘ၊ အခ်ိန္ေလာဘ၊ တစ္ဖက္ကေတာ့ အစြန္းမေရာက္ေအာင္ ကိုယ္ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာေရးနဲ႔ ထိန္းေပါ့။

ဒီေတာ့ ပညာသင္ဆု ရဖို႔အတြက္ ဆႏၵရွိရင္ ဒီေန႔ကစၿပီး ႀကိဳးစားပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျဖည့္ဆည္း တည္ေဆာက္ပါ။ ပညာဝန္းက်င္ ဖန္တီးပါ။ အဆက္အသြယ္ရွာပါ။ အဲဒါေတြအားလံုးဟာ ကိုယ့္ေပၚမွာသာ မူတည္ပါတယ္။ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘဲ အခြင့္အေရးေပၚမွ အေရးေပၚ တက္သုတ္႐ိုက္၊ သင္တန္းေတြတက္၊ ဟိုေမးဒီေမး လုပ္ရင္ေတာ့ ပညာသင္ဆု အိပ္မက္က ေဝးၿမဲေဝးေနပါလိမ့္မယ္။

The Voice Weekly

ဆက်စပ်ဖတ်ရှုရန် အကြောင်းအရာများ...