လူငယ္ေတြ စာဖတ္ၾကသလား

ဒီကေန႔လူငယ္ေတြ စာဖတ္ၾကသလား။

လူငယ္ေတြဆုိရာမွာ အမ်ားစုကုိေျပာတာပါ။ ဒီလုိေမးခြန္းထုတ္ရင္ ႐ုတ္တရက္အနာေပၚ တုတ္က်သလုိျဖစ္ ၾကလိမ့္မယ္။ စာဖတ္တာေပါ့။ စာဖတ္လုိ႔ဘဲြ႕ေတြ၊ ဒီပလုိမာေတြ၊ အလုပ္ခြင္ကၽြမ္းက်င္မႈ သင္တန္း လက္ မွတ္ေတြေတာင္ ရခဲ့ၿပီပဲ။ အပုိလုပ္ေမးခြန္းထုတ္ေနရေသးတယ္။ အံ့ဖြယ္သုတပဲလုိ႔ ကြယ္ရာမွာျပက္ ရယ္ျပဳေနၾကမွာ ျမင္ေယာင္ေနမိပါတယ္။

အေပၚယံေၾကာေျပာရင္ ဟုတ္တာေပါ့။ စာေတြအထုိက္အေလွ်ာက္ဖတ္ခဲ့ (အမွန္တကယ္ ေျပာရရင္ ကုိယ္ပုိင္စိတ္ကူးဉာဏ္ ဘာမွ မစုိက္ထုတ္ဘဲ၊ ၾကက္တူေရြးလုိ ဘုမသိ၊ ဘမသိ က်က္မွတ္ေျဖဆုိခဲ့) လုိ႔၊ အတန္း စာေမးပဲြေတြ တစ္ဆင့္ခ်င္းေအာင္လုိ႔၊ ပန္းတိုင္လုိ႔ ထင္ေယာင္ထင္မွားေနတဲ့ ဘဲြ႕ဒီဂရီ၊ ဒီပလုိမာ ေတြရခဲ့တာေပါ့လုိ႔ ေယဘုယ်ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့အဲဒါေတြက သင္ယူတတ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့ (သင္စာ) ေတြပါ။ ပညာမဟုတ္ေသးပါဘူး။ တကယ့္ပညာဆုိတာက အဖုိးတန္ ရတနာလုိပဲ ေျမလႊာရဲ႕ အေပၚယံ ေၾကာမွာရွိတာမွ မဟုတ္တာ။ တန္ဖုိးရွိတဲ့ေက်ာက္မ်က္ရတနာျဖစ္ေလ ခပ္နက္နက္ တူးဆြ ရွာေဖြရေလ မဟုတ္လား။

တကယ္ဆုိရင္ ေက်ာင္းေတြတကၠသုိလ္ေကာလိပ္ေတြက ရရွိလာတဲ့ပညာေတြဟာ လူ႔ဘဝေလွ်ာက္ လမ္းမွာ အသုံးခ်ဖုိ႔ အေျခခံ လက္နက္ကိရိယာေတြေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ တကယ့္ပညာဆုိတာက ဘဝ ထဲက၊ လူေတြထဲက၊ အေတြ႕အႀကံဳေတြ အေလ့အထုံ ေတြထဲက၊ စာအုပ္ေတြထဲက က်ားကုတ္ က်ားခဲ ေလ့လာဆည္းပူးသင္ယူရတာမ်ဳိးပါ။ ဘဝလမ္းထဲ ျဖတ္သန္းရင္း မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အခက္အခဲ အတား အဆီးမ်ဳိးဆီကလည္း ပညာေတြရႏုိင္တယ္။ လူအေၾကာင္းေပါင္းမွသိဆုိသလုိ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ေပါင္း သင္းဆက္ဆံၾကည့္တဲ့အခါမွ ေကာင္းက်ဳိး ဆုိးျပစ္နဲ႔ စိတ္သေဘာထားအမွန္ကုိသိရွိၿပီး လူမႈဆက္ဆံေရး ပညာရလာမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဆက္ေျပာရရင္ ဘဝလမ္းမွာအေတြ႕အႀကံဳဆုိတာ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။ အသက္အရြယ္ႀကီးသူေတြ မွအေတြ႕အႀကံဳရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ငယ္သူတုိ႔မွာလည္း မိမိတို႔အသက္အရြယ္အေလ်ာက္ ထုိက္သင့္ တဲ့အေတြ႕အႀကံဳေတြရွိၾကမွာ မလဲြပါဘူး။ မွန္တယ္ မွားတယ္၊ ေကာင္းတယ္ ဆုိးတယ္ဆုိတာကုိ ခဲြျခား တတ္ဖုိ႔ပဲလုိပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေျပာရရင္ တကယ့္ပညာအစစ္ကုိ စာအုပ္ေတြထဲက ရႏုိင္တာဟာ ထုထည္ ပမာဏ အႀကီးမားဆုံးပါပဲ။ စာမ်ားမ်ားဖတ္ႏုိင္ေလ ပညာမ်ားမ်ားရေလပဲ။ စာအုပ္စာေပဟာ ပညာဆုိတဲ့ ရတနာ ဘ႑ာသုိက္ေတြပါပဲ။ တကယ့္ရတနာအစစ္ေတြက စာအုပ္ထဲမွာ တိတ္တဆိတ္ ကိန္းေအာင္းေန ၾကတာပါေနာ္။

ဒီကေန႔ လူငယ္အမ်ားစုကုိၾကည့္ရင္ . . .

စာေတာ့ဖတ္ၾကပါရဲ႕ စာအုပ္စာေပဆုိတဲ့ Printed Media စာမ်က္ႏွာေပၚက စာေတြမဟုတ္ဘူး။ Electronic media လုိ႔ေခၚတဲ့ ဖန္သားျပင္ေပၚက စာေတြျဖစ္ေနတာမ်ားပါတယ္။ On Line အင္တာ နက္ေပၚက၊ Face Book စာမ်က္ႏွာေတြ၊ Blog စာမ်က္ႏွာေတြ၊ ခ်က္တင္နဲ႔ E.mail G.mail ေတြေပၚက စာမ်က္ႏွာေတြထဲမွာပဲ သာယာၿပီးတဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ လာတဲ့ စက္မႈနည္းပညာေတြကုိ အသုံးျပဳထားတာမုိ႔ အရာရာမွာ လ်င္ျမန္သြက္လက္မႈရွိတာ အံ့ဘနန္း ေပမယ့္ မဆန္းပါဘူး။

ခလုတ္ကေလးႏွိပ္လုိက္တာနဲ႔ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕ဖတ္လုိတာေတြ ေရာက္လာမယ္။ ခုဆုိရင္ခလုတ္ေတာင္ႏွိပ္ စရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။ လက္ကုိင္ဖုန္း၊ အုိင္ဖုန္း၊ အုိင္ပက္ေတြရဲ႕ ဖန္သားမ်က္ႏွာျပင္ကုိ လက္ကေလးနဲ႔ တုိ႔ထိ ပြတ္ဆဲြလုိက္႐ုံနဲ႔ ဖတ္စရာေတြ ဖ်တ္ခနဲဖ်တ္ခနဲေပၚလာ ေတာ့တာပဲ မဟုတ္လား။


ဒီေနရာမွာလည္း . . . . သုံးတတ္ရင္ေဆး၊ မသုံးတတ္ရင္ ေဘးဆုိသလုိ လမ္းမွား မေရာက္ေအာင္၊ တလဲြ ဆံပင္ေကာင္း မျဖစ္ေအာင္ အသိတရားနဲ႔ သတိထားခၽြန္းအုပ္၊ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ပါမွ တန္ကာက်ပါ မယ္။ တစ္ခုေျပာစရာရွိတာက အဲဒီကေနတစ္ဆင့္ အခ်ိန္ေပးၿပီး ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား၊ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ ျပန္႔ ဆည္းပူးေလ့လာေနၾကသူေတြ သိပ္မေတြ႕ရဘူး။ အမ်ားစုကေတာ့ ေနာက္ဆုံးေပၚ သီခ်င္းေတြ၊ သတင္းေတြ၊ ၿပီတီတီ အီစီကလီေတြနဲ႔သာ ေခတ္မီမီ ယစ္မူးေပ်ာ္ပုိက္ အငုိက္မိေနၾကတာပါပဲ။ ဒါကုိပဲ တခ်ဳိ႕ကတလဲြ အဓိပၸာယ္ ေကာက္ယူေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ေတြ စာဖတ္ၾကတာေပါ့။ ဒါဟာ တကယ့္ပညာအစစ္အမွန္ကုိ လုိလုိလားလား တပ္တပ္မက္မက္၊ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ေလ့လာ ဆည္းပူးေန သလား၊ သင္ယူေနသလားဆုိတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ျပန္လည္ ေမးခြန္းထုတ္၊ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံတတ္ရင္ အေျဖမွန္ဟာ ကုိယ့္အနားမွာပဲ ရွိတယ္ဆုိတာ ေတြ႕ရွိရမွာမလဲြပါဘူး။

ေျပာရရင္ . . . အဲဒါေတြက အမ်ားစုက သုတစာေပေတြလုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ သုတ စာေပဆုိတာက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဉာဏ္ရည္ ဉာဏ္ေသြးနဲ႔ ဦးေႏွာက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈကုိ အေထာက္အကူျပဳပါတယ္။ ထူးခၽြန္ ထက္ျမက္ဖုိ႔ လက္နက္ေကာင္းေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ လူတစ္ေယာက္အဖုိ႔ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္ေန႐ုံနဲ႔ မၿပီးပါဘူး။

အဂၤါမစုံပါဘူး။ တန္ဖုိးရွိရွိ အသုံးခ်တတ္ဖုိ႔၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ဖုိ႔၊ လူအေၾကာင္း၊ ေလာကအေၾကာင္း လည္း သိဖုိ႔လုိအပ္ပါေသးတယ္။ စိတ္ႏွလုံးႏူးညံ့ဖုိ႔၊ လူလူခ်င္း အၾကင္နာတရား က႐ုဏာတရား၊ မုဒိတာတရား ထားတတ္ဖုိ႔ လုိအပ္ပါေသးတယ္။

ေကာင္းၿပီ။ လူတစ္ေယာက္ဆုိပါစုိ႔။ ဘယ္ေလာက္ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္ေနပါေစ။ ႏွလုံးသားယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ကင္းမဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနရင္ ဘာမွတန္ဖုိးမရွိဘူး။ ႏွလုံးသားလွပဖုိ႔လည္း လုိအပ္ပါေပရဲ႕။ ဒါဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာလုပ္ရမလဲ။

နည္းလမ္းရွိပါတယ္။ အလြယ္ကေလးပါ။

ဦးေႏွာက္ကို ေတာက္ပလာေအာင္ သုတစာေပက လုပ္ေပးႏုိင္သလုိပဲ။ ႏွလုံးသားလွပလာေအာင္ ရသစာေပက ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးႏုိင္တာ အမွန္အကန္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ဒီကေန႔ ေခတ္လူငယ္ေတြ ကုိ ေျပာခ်င္၊ တုိက္တြန္းခ်င္တာက သုတစာေပေတြကုိ အေလးထားသလုိ၊ ရသစာေပေတြကုိလည္း ျမတ္ႏုိး စြာဖတ္႐ႈၾကဖုိ႔ပါပဲ။

မၾကားေသးပါဘူး။ တစ္ေလာတုန္းကပါပဲ။

အေၾကာင္းတရား တုိက္ဆုိင္လာတာေလး တစ္ခုေျပာပါရေစ။

လစာေတြအထုိက္အေလ်ာက္ ခပ္မ်ားမ်ားေပးတဲ့ ကုမၸဏီႀကီးႀကီးတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး စကားလက္ဆုံက်ၾကေတာ့၊ သူကသူ႔အေတြ႕အႀကံဳေတြ ေျပာျပပါတယ္။ အံ့ၾသ စရာပါ။

သူငယ္ခ်င္းေရ . . . ကုိယ္တုိ႔ကုမၸဏီ ကုိယ္တုိ႔ဌာနက လူငယ္ေတြစာမဖတ္ၾကဘူးတဲ့။ သူဘာကုိ ရည္ညႊန္း တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းႀကီး ရိပ္စား နားလည္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လက္ေတာ့ပ္ ေတြ၊ တယ္လီဖုန္းေတြ၊ အုိင္ဖုန္းေတြ၊ အုိင္ပက္ေတြေပၚက စာလုံးေတြနဲ႔ပဲ နပန္းလုံးေနၾကတာမဟုတ္ လားလုိ႔ ျပန္ေမးလုိက္မိပါတယ္။

ဒီေတာ့သူငယ္ခ်င္းကၿပံဳးတယ္။ သိပ္ဟုတ္တာေပါ့။ တစ္ခ်ိန္လုံးအဲဒါေတြနဲ႔ပဲလွိမ့္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾက တာ။ ကုိယ့္ကုိထမင္းေကၽြးတဲ့ အလုပ္ထဲေတာင္ အဲသေလာက္စိတ္မဝင္စားၾကဘူး။ ဘာေတြမ်ား အဲဒီ အထိ ဆဲြေဆာင္ေနၾကတာလဲလုိ႔ တီးေခါက္လုိက္ေတာ့ အရည္မရအဖတ္မရေတြပါဗ်ာလုိ႔ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ျပန္ေျဖရွာတယ္။ ၿပီးေတာ့သူငယ္ခ်င္းက ဆက္ေျပာတယ္။

သူတို႔ကုိ စာအုပ္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြ၊ သတင္းစာေတြဖတ္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းေတာ့ၿပံဳးတုံးတုံး နဲ႔ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ၾကတယ္။ မဖတ္ခ်င္ၾက႐ုံ မကဘူး။ လုံးဝကုိေခါင္းခါၾကတာ။ ဖတ္တယ္ဆိုလည္း ခရီးသြား ဟန္လႊဲ ခဏတစ္ျဖဳတ္ပဲ။ အပ်င္းေျပ၊ အ႐ုပ္ၾကည့္၊ ကာတြန္း ဖတ္သေလာက္ပဲ။ ဒီေတာ့ အဲဒီလူငယ္ ေတြ ဟာ ဘာျဖစ္လာသလဲဆုိရင္ ပါးရည္နပ္ရည္ေတာ့ ရွိၾကပါရဲ႕၊ လိမၼာယဥ္ေက်းျခင္းဘက္မွာ အားနည္းလာၾက တယ္။ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ျခင္းလည္း ကင္းလာၾကတယ္။ အထက္လူႀကီးမဆုိထားနဲ႔ ကုိယ့္ထက္အသက္ႀကီးတဲ့ လူေတြကုိလည္း ႐ုိေသေလးစားရေကာင္းမွန္း မသိၾကဘူး။ စကားေတြေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာနဲ႔ ဝုိင္းဖဲြ႕ၿပီး သာလာယံဇရပ္ထဲရယ္သလုိ၊ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ခ်င္ရယ္ေနတတ္ၾက တယ္။

တခ်ဳိ႕ဆုိ နားၾကပ္နဲ႔သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း သီးခ်င္းေတြေတာင္ဆုိလုိ႔။ လူႀကီးလာရင္ေတာ့ ခ်ဳိကုပ္ေန တတ္ၾကတယ္။ အလုပ္ျပဳတ္မွာစုိးတာကုိး။

ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားေတြပဲ။ ဘယ္အရာေပၚမွာမွ အေလးအနက္မထားဘူး။ ဒီအလုပ္ရလာၾကတာ လည္း ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ ဆက္ႏႊယ္ၿပီး ရလာၾကတာဆုိေတာ့ သူတို႔အနာဂတ္ကုိ ေတြးၿပီး ရင္ေလးမိတယ္ဗ်ာလုိ႔ ညည္းေျပာေျပာ သြားပါေလရဲ႕။

သူငယ္ခ်င္း ရင္ဖြင့္သြားတာ ဟုတ္မွာပါ။

ဒီကေန႔ အလုပ္ခြင္ကေရာ၊ ျပင္ပကပါ လူငယ္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ႕ေနရတာ ပဲ။ ေတာ္ၾကပါေပရဲ႕။

ထက္ၾကပါေပရဲ႕။ ဒါေပမဲ့လူကုိ လူမွန္းသိဖုိ႔၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ဖို႔၊ ႏွလုံးသားႏူးညံ့ဖုိ႔အပုိင္းမွာ အေတာ္ ႀကီးခၽြတ္ၿခံဳက်အားနည္းေနတာ ျမင္ေတြ႕ေနရပါတယ္။

ဒါဟာမဆန္းပါဘူး။

ေျခရာခံ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္ရင္ ရွင္းရွင္းေလးပဲ။ သူတို႔တစ္ေတြ သုတစာေပေတြဖတ္ၾကလုိ႔ ဦးေႏွာက္ပုိင္း မွာ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္ၾကေပမယ့္ ရသစာေပနဲ႔ ထိေတြ႕မႈနည္းပါးၿပီး မယဥ္ပါးၾကတာ ေၾကာင့္ ႏွလုံးသားပုိင္း မွာ ၾကမ္းရွလာေနၾကတာပဲ။ ဒါဟာအေျခခံအေၾကာင္းရင္းပဲလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ . . . လူငယ္ေတြစာဖတ္ၾကပါ။ သုတစာေပေတြ ဖတ္ၾကသလုိ ကဗ်ာ၊ ဝတၳဳ၊ အႏုပညာအစရွိ တဲ့ရသစာေပေတြလည္း ဖတ္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းႏုိးေဆာ္ရင္း . . . ႏွလုံးသားလွလွနဲ႔ အနာဂတ္ဘဝကုိ ရယူ ပုိင္ဆုိင္ၾကပါေစေၾကာင္း ေမတၱာရည္ ေလာင္းလုိက္ရပါတယ္။ ။

စံေတာ္ခ်ိန္သတင္းစာ
အတဲြ(၂)၊ အမွတ္(၃၅၄)၊ ဧၿပီလ (၂) ရက္၊ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္

ဆက်စပ်ဖတ်ရှုရန် အကြောင်းအရာများ...