အျဖဴထည္ အေၾကာင္းေလး
မ်က္ရည္ တစ္စက္က အေၾကာင္းၾကားျခင္း မရွိဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ဝန္းမွာ ေႂကြခဲ့တယ္။ ကုိင္ထားတဲ့ ပန္းႏုေရာင္ ဖိတ္စာမွာ ေၾကကဲြျခင္းေတြ ေပါက္ကြဲဖုိ႔ ဗုံးတစ္လုံးမ်ား ပါေလသလား။ မသဇင္-ေမာင္သန္႔ ဇင္တဲ့။ ေျခာက္လွန္႔ေနတဲ့ နာမည္တစ္စုံက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခုန္အုပ္ လုိက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြေတြ ႀကီးက်ေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ ဖိတ္စာကုိ ကိုင္ရင္းနဲ႔ အတိတ္ဆီေရြ႕လုိ႔။
‘မမတို႔ႏွစ္ေယာက္ အနာဂတ္က ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးေမာင္ေလး၊ မင္းကလည္း မမထက္ ၁၀ ႏွစ္ ေက်ာ္ ငယ္တယ္။ အုိကြယ္ . . . . စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္တာပါ။ အစစအရာရာ ငဲ့ကြက္ရ မွာေတြ အမ်ားႀကီး။ မမတစ္ကုိယ္ေကာင္း မဆန္ခ်င္ဘူး။ စိတ္ေလွ်ာ့ လုိက္ပါေတာ့ ေမာင္ေလး။ အတူတူ ရွိတဲ့ အခ်ိန္ေလး မမတို႔ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနၾက ရေအာင္လား။ ဘဝတစ္ခုတည္ေဆာက္ဖုိ႔ ဆုိတာ ေမာင္ေလး ထင္သလုိ လြယ္လြယ္ေလးမွ မဟုတ္တာ’
‘ဘာလဲ၊ ေမာင္ေလးအရြယ္မေရာက္တာနဲ႔ဘဲ မမကေမာင္ေလးခုိးေျပးမယ္ဆုိတာကုိ ျငင္းခ်င္တာလား။ မမကေမာင္ေလးကုိပဲ ခ်စ္တာဆုိ။ အဲဒါကေရာဘာလဲ။ ဒီလုိပဲအဆုံး႐ႈံးခံဖုိ႔ခ်စ္ခဲ့ၾကတာလား။ မမသတၱိ မရွိဘူးလားဗ်ာ’
‘ေမာင္ေလး စကားနာမထုိးပါနဲ႔။ သတၱိမရွိတာနဲ႔ မုိက္႐ူးရဲဆန္တာကုိ ကဲြကဲြျပားျပားသိစမ္းပါ။ ေမာင္ ေလးကုိ အရမ္းခ်စ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ သံသယရွိစရာမလုိပါဘူး။ ေမာင္ေလးေျပာသလုိ မမနဲ႔ေမာင္ေလး ခုိး ေျပးပါၿပီတဲ့။ ဘာလုပ္စားၾကမလဲ။ ဒီၾကားထဲႏွစ္ဖက္မိဘေတြကလည္း နာမည္ပ်က္မယ္။ ေမာင္ေလး လည္း ၁၀ တန္းေျဖ ထားတုန္းပဲရွိေသးတာ။ ေမာင္ေလးရဲ႕ပညာေရးကုိလည္း အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ ေစခ်င္ ဘူး။ ေနာက္ ၿပီးေမာင္ေလးမွာ ေရွ႕တက္လမ္းေတြ အမ်ားႀကီး။ အခ်စ္တစ္ခုတည္း အတြက္နဲ႔ ေမာင္ေလးအနာဂတ္ မွန္သမွ်ကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္မွာလား။ အခ်စ္ဆုိတာ ဘဝရဲ႕အစိတ္အပုိင္းတစ္ခုပါ ေမာင္ေလး။ ရင့္က်က္စမ္းပါ။ အခုစိတ္ညစ္စရာေတြမေတြးဘဲ ရွိတဲ့အခ်ိန္ေလး မမတုိ႔ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနၾက ရေအာင္လား’
အဲဒီေန႔က ပူေလာင္မႈနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ မမကေလေအးေအးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားခ်ပါတယ္။ အရင္ဆုံးကၽြန္ေတာ့္ကုိ မမက အိမ္ကေပးစားတဲ့လူနဲ႔ လက္ထပ္ရမယ္ ဆုိတ့ဲအေၾကာင္း အသိေပးရင္း ေျပာဆုိခ့ဲၾကတာပါ။ ခ်စ္တာနဲ႔လက္ထပ္တာ မတူႏုိင္ဘူးတဲ့။ ပုိင္ဆုိင္ရမွ အခ်စ္မဟုတ္ ဘူးဆုိ တာလည္းပါတယ္။ ေမာင္ေလးအတြက္ အဓိကပါဆုိတာကလည္း ခဏခဏ။ အဲဒီတုန္းက မမ ေျပာသမွ် ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ပါဘူး။ မမနဲ႔ေနာက္တစ္ပတ္ကစၿပီး ခဲြရမယ္ဆုိတဲ့အသိနဲ႔ ဝမ္းနည္းရ တာပဲသိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူတူ တစ္ပတ္လုံးလုံး မမအခ်ိန္ျဖဳန္းေပးပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲမမ ဟန္ေဆာင္ေနေပမယ့္ ဟန္လုပ္ၿပံဳးေနမွန္းသိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဘယ္လုိမွဟန္မေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ အသက္အရြယ္က စကားေျပာတာလည္းပါမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကၽြန္ေတာ္ စူပုပ္ပုပ္မ်က္ႏွာ ႀကီးနဲ႔ရတဲ့ တစ္ပတ္စာအခ်ိန္ေလးမွာ ေသဒဏ္က်မွာ ႀကိဳသိတဲ့အက်ဥ္းသားကုိျဖစ္လုိ႔။ တစ္ပတ္လုံး လုံးမေပ်ာ္ဘဲ ပူေလာင္ေနခဲ့ရတယ္။
ေဖာက္ခနဲ စုိထုိင္းဆတစ္ခု လက္ေပၚေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ပစၥဳပၸန္ကုိျပန္ေရာက္ လာတယ္။ မမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ ျဖစ္ခဲ့တဲ့အတိတ္တစ္စကုိ အမွတ္မထင္တူးေဖာ္မိ တာပဲ။ လူနဲ႔စိတ္မကပ္တဲ့အျဖစ္မ်ဳိးလား။ လက္ထဲမွာကုိင္ထားတဲ့ဖိတ္စာကုိ ျပန္ၾကည့္ရင္း မမနဲ႔ေတြ႕ တုန္းက အခ်ိန္ကုိျပန္သတိရလာသလုိ။ အဲဒီတုန္းက။
စာအုပ္ဆုိင္ေခတ္ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္တုန္းက ဆုိပါေတာ့။ ၁၀ တန္းေက်ာင္းသားေလး ကၽြန္ေတာ္ ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆုိ သြားေနက်ေနရာေလးတစ္ေနရာရွိတယ္။ အဲဒါက မုိးေကာင္းကင္ စာအုပ္ဆုိင္ပါ ပဲ။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက စာအုပ္ကုိႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေလ့ရွိတဲ့ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္စုံရေလ့ရွိတဲ့ မုိး ေကာင္းကင္ဆုိင္ေလးရဲ႕ အငွားေဖာက္သည္ေလးဆုိလည္း မမွားဘူး။ ေနာက္ၿပီးအဲဒီဆုိင္ေလးက မမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အမွတ္မထင္ ဆုံစည္းရာေနရာေလးတစ္ေနရာလည္း ျဖစ္တယ္။
မုိးရာသီ ညေနခင္းတစ္ခုမွာေပါ့။ ေက်ာင္းကအျပန္ ကၽြန္ေတာ္စာအုပ္ဝင္ေရြးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆုိ စာအုပ္ ဆုိင္ေလးမွာ လူေတြစည္ကားေနက်ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက အခုလိုအင္တာနက္၊ အေခြငွားဆုိင္၊ ေဖ်ာ္ ေျဖေရးေတြ ဒီေလာက္သိပ္မေပါေသးဘူး။ အဲဒီေတာ့ စာအုပ္ဆုိင္ေတြထဲမွာ လူငယ္၊ လူရြယ္ေတြ၊ လူ ႀကီးေတြနဲ႔ ကေလးေတြ အစုံပါပဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ရာသီလုိ႔ေခၚႏုိင္တဲ့ မုိးရာသီျဖစ္တာလည္းပါ မယ္။ ဒီေတာ့ လူေတြက အျပင္ထြက္လည္ဖုိ႔ ရာသီဥတုကအဆင္မေျပတာမုိ႔ မုိးေအးေအးမွာ စာအုပ္နဲ႔ ထုိင္ႏွပ္ဖုိ႔ဒီကုိ လာၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆုိင္ထဲကလူမ်ားလုိ႔ ျမန္ျမန္ေရြးၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ စာအုပ္ဆုိင္ အျပင္ မွာေတာ့ မုိးေတြကဝုန္းဒုိင္းႀကဲေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္အျပင္ကုိ ထြက္ထြက္ခ်င္းမွာ ေတြ႕လိုက္ရတာ က ေလျပင္း အရွိန္ေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ထီးက လန္သြားတာကုိပါ။ အဲဒါ နဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ဆီမွာ စာအုပ္ေတြေတြ႕တာမုိ႔ ေရမစုိေစခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ အေျပးထီးသြားမုိးေပးလုိက္ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကံေကာင္းတာတစ္ခုက ပါလာတဲ့ထီးက ေခါက္ထီးမဟုတ္ဘဲ ႏွစ္ေယာက္ေဆာင္း ထီးမုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ စလုံး အတြက္ အဆင္ေျပသြားတာပါ။
အဲဒီအမ်ဳိးသမီးက ကၽြန္ေတာ္ထီးနဲ႔မုိးေပးတာကုိ ေက်းဇူးတင္ဟန္ၿပံဳးျပတယ္။ သူ႔နဖူးမွာ ထီးကိစၥ ေၾကာင့္ထင္ ပါရဲ႕။ ေခၽြးေတြသီးေနပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အျပန္အလွန္ မိတ္ဆက္ခဲ့ၾကတယ္။ သူကကၽြန္ေတာ့္ ဝတ္စုံကုိၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းသားလားေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟုတ္ေၾကာင္း ျပန္ ေျဖတယ္။
အဲဒီေန႔က ေခၽြးေတြထြက္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကုိ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါတည္းညြတ္က်သြားခဲ့တာ ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိဘူး။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ မဟာဆန္တဲ့ မ်က္ႏွာမ်ဳိးေၾကာင့္လား၊ ညင္ညင္သာသာ ေျပာတတ္တဲ့ ကားသံေတြေၾကာင့္လား၊ ေႏြးေထြးလြန္းတဲ့ အၿပံဳးေတြေၾကာင့္လား။ ဘာေၾကာင့္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကုိ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ပုိႀကီးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကုိ တစ္ခါတည္းခ်စ္မိ သြားခဲ့တယ္။
အိမ္ကုိလုိက္ပုိ႔ရင္း ေနာက္ေန႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ကမမကုိ ေမာင္ေလးအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳရင္ စာအုပ္ ဆုိင္ေလးမွာ ၄ နာရီအခ်ိန္ေလာက္ဆုံၾကမယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီလုိေျပာတဲ့အတြက္မ်ား မမက အခ်ိန္မွန္မွန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရွိတဲ့အခ်ိန္ေရာက္တာမ်ားလား။ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ စာအုပ္ဆုိင္ေလးမွာ စာအုပ္ေရြးရင္းအျပန္မွာ မမကုိလိုက္ပုိ႔ရင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ ေယာက္ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈေတြ ပိုလာခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကမမကိုခ်စ္တာ ေသခ်ာေနေတာ့ ဖြင့္ေျပာဖုိ႔အတြက္ ေခါင္းစားခဲ့ေသးတယ္။ ဖြင့္ေျပာဖုိ႔ လည္း ေနာက္ဆုံးမရဲတာနဲ႔ နည္းေဟာင္းႀကီးအတုိင္း စာေပးဖုိ႔ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲမမစာအုပ္ကုိ အျပန္ကူကုိင္ေပးရင္း စာအုပ္ၾကားထဲေရးထားတဲ့ ရည္းစားစာကို ညႇပ္ထည့္ေပးလုိက္တာပဲ။ အျပန္မွာ မမကုိညႇပ္ထားတဲ့စာ သတိထားမိေအာင္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလုိက္ေသးတယ္။
‘မမ ဒီစာအုပ္ကုိအရင္ဖတ္ေနာ္။ အဲဒီမွာ ထူးျခားတာေတြ႕ရမယ္’
မမနားလည္သလုိ ေခါင္းကုတ္ရင္းျပန္ေမးတယ္။ ဒီစာအုပ္က ဘာလုိ႔ထူးျခားရတာလဲဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕ မွာ အဲဒီစာအုပ္ကုိလွန္ၾကည့္ဖုိ႔လုပ္တာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်ဳိးတည္းလစ္ေတာ့တာပဲ။ အမွန္ေျပာရရင္ ရင္းႏီွးတာ က ရင္းႏွီးတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရည္းစားစာေပးတဲ့အခါ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရမွာကုိ ေတြးမိေတာ့ ရွက္ တဲ့စိတ္ေၾကာင့္လည္း ပါမယ္ထင္ပါရဲ႕။
ေနာက္ေန႔မမကုိေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မ်က္လုံးခ်င္းတည့္တည့္မၾကည့္ရဲဘူး။ လုပ္ေနက်အလုပ္ကုိ ပုံမွန္ လုပ္ေနေပမယ့္ အရင္လုိစကား ဟက္ဟက္ပက္ပက္မေျပာျဖစ္ဘူး။ စာေၾကာင့္ အေျပာခံရမွာ၊ အမုန္းခံ ရမွာေတြးၿပီး ေၾကာက္ေနတာလည္းပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မမမေနႏုိင္လုိ႔ထင္ပါရဲ႕။
‘ေမာင္ေလးက ရည္းစားစာေပးတုန္းကေပးၿပီး ခုက်ေတာ့ သူပဲမေပးထားသလုိနဲ႔ ေတမိႀကီးလုပ္ေန တယ္’
‘မဟုတ္ပါဘူး မမရဲ႕။ စာေၾကာင့္မမစိတ္ဆုိးမွာ ေၾကာက္လုိ႔ပါ။ စိတ္မဆုိးဘူးဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မမ အေျဖကုိ သိခြင့္ရမလား။ ကၽြန္ေတာ္ကမမကုိ တကယ္ခ်စ္တာပါ’
‘ဟုတ္ရဲ႕လားေမာင္ေလးရယ္။ မင္းအရြယ္က စိတ္ကစားတတ္တဲ့အရြယ္မုိ႔ အႀကိဳက္ကုိအခ်စ္လုိ႔ထင္ တာေနမွာပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားပါဦး ေမာင္ေလးရဲ႕’
မမဘယ္လုိပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားခ်ခ်မရပါဘူး။ မမစိတ္မဆုိးဘူး ဆိုတာသိတာနဲ႔ မမဆီကအေျဖကုိ ကၽြန္ေတာ္ မရမကေတာင္းေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မမစဥ္းစားမယ္ဆုိတာ ျဖစ္လာတယ္။ ကၽြန္ ေတာ္ က စဥ္းစားမယ္ဆုိတာကုိေတာင္ အၾကာႀကီးစဥ္းစားခြင့္ေပးတာမဟုတ္ဘူး။ ၁၀ တန္းဆုိတာကုိ ကုိင္ေပါက္ၿပီး မမဆီက အေျဖကုိရေအာင္ညႇစ္ယူေတာ့တာပဲ။ မမမွအေျဖမေပးရင္ ၁၀ တန္းမေျဖဘူး တုိ႔၊ စာက်က္ရတာလည္း အေျဖေသခ်ာမသိလုိ႔စိတ္မေျဖာင့္ႏုိင္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒီအတုိင္းဆုိ ၁၀ တန္း က်ႏိုင္တယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာရင္းေပါ့။ ေနာက္ဆုံးမမအေျဖေပးရေတာ့တာပဲ။
တစ္သက္တာ အမွတ္တရပါ။ မမႏႈတ္ဖ်ားက စီးဆင္းလာတဲ့ တုိးတုိးေလး ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့ အသံေပါ့။ အဲဒီစကား ၾကားတုန္းကရတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာဘာနဲ႔မွႏႈိင္းလုိ႔မရဘူး။ အေျဖမေပးခင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိမမ ကတိေတာင္းတာ တစ္ခုရွိတယ္။ ၁၀ တန္းကုိ ေကာင္းေကာင္းေျဖႏုိင္ ရမယ္ဆုိတဲ့ကတိ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္း က ပုတ္သင္ညိဳဦးေခါင္းလုိ အဆင္မျပတ္ညိတ္ျပလုိက္တာ အေမာပဲ။ ေခါင္းျပတ္ က်မွာေတာင္ စုိးရတယ္။
ဒီလုိနဲ႔မမနဲ႔ေမာင္ေလးဇာတ္လမ္းဟာ စာအုပ္ဆုိင္ေလးကေန သင္းပ်ံ႕လုိ႔။ လမ္းေပၚမွာ၊ ၿမိဳ႕ထဲကဆုိင္ ေတြ မွာ၊ ဘုရားမွာ၊ ပန္းၿခံထဲမွာေျခရာေတြ ထပ္ခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စြယ္ေတာ္ရြက္ ေတြ လုိ ႏွစ္လႊာေပါင္းမွ တစ္ရြက္လုိ႔ တစ္သက္လုံး ဒီအတုိင္း သြားမယ္ ထင္ထားခဲ့တာ။ အဲဒီအထင္ဟာ တကယ္မဟုတ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ ၁၀ တန္းကုိ ေအာင္ျမင္စြာေျဖၿပီးတဲ့ေနာက္ သက္ေသျပလာ ခဲ့တယ္။
အဲဒါက မမမွာနဂုိကတည္းက လူႀကီးခ်င္း သေဘာတူၿပီးသား ရွိတယ္ဆုိတာရယ္၊ မမကလည္း မိဘေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေခါင္းညိတ္ၿပီးသား ဆုိတာရယ္ေပါ့။ မမနဲ႔လက္ထပ္မယ့္သူက သေဘၤာသားဆုိ လား။ သေဘၤာကျပန္လာရင္ မမတို႔က မဂၤလာေဆာင္ၾကေတာ့မွာတဲ့။ တစုတေဝးတည္း မမရွင္းျပ လုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကမၻာပ်က္ျခင္း စေတာ့တာပဲ။
အဲဒီလုိမေဆာင္ခင္အခ်ိန္တုိေလးအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မမခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့ၾကတာမွားလား၊ မွန္လား ကၽြန္ေတာ္ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး။ မမေျပာတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကူညီခ်င္စိတ္ေလးကုိ ျမင္ျမင္ခ်င္း စေတြ႕ ကတည္းက ခ်စ္သြားခဲ့တာတဲ့။ ဒါေပမဲ့ မမက လက္ထပ္မယ့္သူရွိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မပတ္သက္ဖုိ႔ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ထိန္းပါေသးတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အက်ပ္ကုိင္မႈေၾကာင့္ ဒီလုိအျဖစ္ေတြျဖစ္လာ တာပါပဲ။ မမကကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၁၀ တန္းကုိေအာင္ျမင္စြာ ေက်ာ္ျဖတ္ေစခ်င္တယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ မမ က ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းတဲ့အေျဖကုိ တကယ္လည္းခ်စ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ေျဖခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကုိ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ အားအင္ေတြေပးခဲ့ တာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ေဝဒနာေတြ ကုိယ္စီရခဲ့ပါတယ္။ မမနဲ႔လက္ထပ္မယ့္သူ က ေနာက္တစ္ပတ္ဆုိ ျပန္ေရာက္မယ္ဆုိတာ မမအေၾကာင္းစုံ အသိေပးလုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ ေတာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ စကားကုိ မမကလက္ ေတြ႕က်က် လုိက္ေလ်ာျခင္းမရွိခဲ့တာအမွန္ပါ။ ဒီလုိနဲ႔အသည္းကဲြလမ္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္ ခဲ့ရ တယ္။ မမလည္း ခံစားရမယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။
တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ လူႀကံဳနဲ႔ဖိတ္စာေလးတစ္ေစာင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဆီေရာက္ရွိ လာခဲ့တယ္။ မမနာမည္ျဖစ္တဲ့ သဇင္ဆုိတာနဲ႔ မမလက္ထပ္မယ့္သူ သန္႔ဇင္ဆုိတဲ့နာမည္တဲြလ်က္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိမမမ်က္ႏွာမျပခဲ့ပါဘူး။ ပုိခံစားရမွာစုိးလုိ႔ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့အဲ့ဒီဖိတ္စာေလးကုိ မမေပးတဲ့ေနာက္ဆုံး လက္ေဆာင္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္သိမ္းထားခဲ့ပါတယ္။ မသြားျဖစ္တာက လဲြလုိ႔ေပါ့။
ဖိတ္စာအေဟာင္းေလးကုိင္ရင္း အတိတ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္အေတြးေတြ လြန္ေနခဲ့တာ ေလစိမ္းတစ္ခ်က္ေဝ့ မွလက္ရွိဘဝကုိ ျပန္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ အမွန္ဆုိဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္အလြန္အမင္းေပ်ာ္ရမယ့္ ေန႔ပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ကၽြန္ေတာ္မေပ်ာ္ရတာလဲ။ ၁၀ တန္းေအာင္စာရင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ဂုဏ္ထူး သုံးဘာသာ ေတာင္ ထြက္တယ္ေလ။
ေပ်ာ္စမ္း၊ ေပ်ာ္စမ္းလုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္အားေပးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဘူး။ မမစိတ္နဲ႔ ကၽြန္ ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ရလဒ္က အခုသီးပြင့္လာတာ။ မမျမင္ၾကည့္လွည့္လုိ႔ ေျပာခ်င္ေပမယ့္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ ပါဘူး။ အခုဆုိမမမွာ ကာမပုိင္ခင္ပြန္းရွိေနၿပီေလ။ ဟူး . . . ဆုိၿပီး မမေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းခ်မိ တယ္။ ဒီလုိသက္ျပင္းခ်တာ ဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္မွန္းလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကၽြန္ေတာ္မေရတြက္ႏုိင္ ေတာ့။
စံေတာ္ခ်ိန္သတင္းစာ
ႏုိဝင္ဘာ (၁၉) ရက္၊ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+